Την Τρίτη 12/4/2011 οργανώσαμε μια επίσκεψη με ομάδα δεκατριών μαθητών της Β΄ τάξης του 3ου Γ।Ε.Λ. Νέας Φιλαδέλφειας στο Άσυλο Ανιάτων στη Κυψέλη στο πλαίσιο του σχολικού προγράμματος κατά του κοινωνικού αποκλεισμού. Σκοπός μας ήταν να γνωρίσουμε έναν διαφορετικό τρόπο ζωής και να μάθουμε αν οι τρόφιμοι του Ασύλου ζουν στο περιθώριο ή όχι.
Φτάνοντας εκεί διαπιστώσαμε ότι το κλίμα ήταν πολύ φιλόξενο! Στον εξωτερικό χώρο υπήρχαν πάρκα γεμάτα με δέντρα και λουλούδια καθώς και μια ευρύχωρη, ωραία διακοσμημένη καφετέρια, γεμάτη με «χαμόγελα» και καλόκαρδους ανθρώπους έτοιμους να σου πουν από την ψυχή τους «καλημέρα»। Στο εσωτερικό του ιδρύματος εντυπωσιακή ήταν η ζεστασιά που ένιωθες και η επιθυμία των ανθρώπων, ιατρών και νοσηλευόμενων να επικοινωνήσουν όπως μπορούσε ο καθένας και να ξεκινήσουν συζήτηση μαζί σου। Το Άσυλο Ανιάτων είναι ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα για την περίθαλψη ατόμων με αναπηρίες που είναι ανίατες, δηλαδή δε θεραπεύονται. Υπάρχουν άνθρωποι με βαριές αναπηρίες, όπως ένας άνδρας που ήταν ακρωτηριασμένος από τη μέση και κάτω και άλλοι που βρίσκονταν σε κώμα για χρόνια. Ακόμη υπάρχουν ελαφρότερες περιπτώσεις ανθρώπων με μερική αναπηρία εξαιτίας κληρονομικής νόσου ή επίκτητης, όπως η σκλήρυνση κατά πλάκας, παραπληγίες και ημιπληγίες. Υπάρχουν άτομα με νοητική στέρηση και σύνδρομο Down καθώς και αρκετοί με κάποια ή απόλυτη νοητική διαύγεια.
Για παράδειγμα, η κ. Μαίρη που ήταν καθηγήτρια Αγγλικών πριν μείνει ανάπηρη από ατύχημα, μας εντυπωσίασε με τη μόρφωσή της και την κοινωνικότητά της. Στο ίδιο δωμάτιο συναντήσαμε την κ. Μαρουδιώ , η οποία παρόλο που είχε τελειώσει μόνο το Δημοτικό και βρισκόταν στο Άσυλο από μικρή, είχε καταπληκτική ευφράδεια λόγου και μας απήγγειλε ένα ποίημά της. Έπειτα ανακαλύψαμε τη Δήμητρα που χρωμάτιζε με μαρκαδόρους σχέδια από παιδικά βιβλία. Επικοινωνούσε με τα χρώματα και με τα μάτια της μόνο. Παράπονο για την κόρη της που είχε χρόνια να την δει είχε η κ. Κατερίνη η οποία νοσηλευόταν 38 χρόνια στο Ίδρυμα. Δίπλα της ήταν η κ. Γιάννικα που νοσηλευόταν ήδη για 42 χρόνια και μας απάντησε «το σπίτι μου είναι εδώ!). Ιδιαίτερα συγκινητική ήταν η στιγμή όταν μια κωφάλαλη κοπέλα σηκώθηκε και έτρεξε να μας αγκαλιάσει όλους έναν-έναν και προσπαθούσε με τα μάτια και το σώμα να μας δείξει τη χαρά της που βρισκόμαστε εκεί. Αξέχαστος θα μας μείνει ο επικοινωνιακός Σταύρος που μας αποχαιρέτησε στην έξοδο με το καροτσάκι του, μας διηγήθηκε με χαμόγελο ότι από κάποιο πυρετό όταν ήταν μωρό έμεινε ανάπηρος και εδώ και 28 χρόνια ζει στο Άσυλο. Μας άφησε με χαρά να φωτογραφηθούμε μαζί του και μας έδωσε το τηλέφωνό του λέγοντας «να’ ρχεστε».
Από ό,τι διαπιστώσαμε, οι περισσότεροι τρόφιμοι προτιμούσαν να ζουν μαζί στο χώρο αυτό παρά στα σπίτια από τα οποία ήρθαν. Προφανώς οι δικοί τους δε μπορούσαν να τους προσφέρουν όλες τις υπηρεσίες που προσφέρει το άσυλο. Όπως για παράδειγμα νοσηλευτές, νευρολόγους, εργασιοθεραπευτές και διάφορους άλλους γιατρούς οι οποίοι φρόντιζαν την υγεία τους. Όσοι ήθελαν μπορούσαν να επισκέπτονται τους νοσηλευόμενους δύο φορές την ημέρα καθώς υπήρχε η δυνατότητα παραμονής στο σπίτι. Επίσης οι επισκέψεις στην φύση και οι περίπατοι στην πόλη με συνοδούς δεν παραλείπονται. Από τις εργασιοθεραπείες που κάνανε είχαν πλέον την δεξιότητα να κάνουν χειροτεχνίες και να τις εκθέτουν βγάζοντας έτσι και αυτοί το χαρτζιλίκι τους. Εύκολα γίνεται αντιληπτό λοιπόν ότι οι τρόφιμοι συνυπήρχαν φιλικά μεταξύ τους επομένως η κοινωνικοποίησή τους είναι καλύτερης ποιότητας από αν ήταν έξω- όπως απάντησαν και οι ίδιοι ‘καλύτερα εδώ’-.
Η συγκίνηση ήταν αναπόφευκτη! Ίσως αυτοί οι άνθρωποι να αξίζουν πολύ περισσότερο τον σεβασμό, την εκτίμηση και τον θαυμασμό μας σε σύγκριση με άλλους της κοινωνίας μας. Ίσως εκεί να παίρνεις αληθινά χαμόγελα και αγάπη. Μια εικόνα ίσον με χίλιες λέξεις λένε…
Μας γεννήθηκαν πολλές απορίες ζώντας λίγα λεπτά εκεί μέσα… Άραγε είναι καλύτερα να γεννηθείς έτσι ή στην πορεία της ζωής να σου συμβεί το αναπόφευκτο; Μπορούμε να φανταστούμε την απάντηση η οποία δεν είναι άλλη από το να γεννηθείς ίσως έτσι. Συνεπώς εκτιμήσαμε εμείς οι ίδιοι την ζωή και την υγεία μας. Μάθημα ανιδιοτέλειας και πλήγμα κατά του εγωισμού πήραμε από αυτή την επίσκεψη παρά από κάθε άλλο σχολικό μάθημα.
Και τώρα; Όλα θα πάνε χαμένα αν δεν τους επισκεφθούμε ξανά… όχι για αυτούς που μας το ζήτησαν μόνο αλλά και για εμάς τους ίδιους! Παράδειγμα για εμάς μια επισκέπτρια που συναντήσαμε 78 χρόνων και μας είπε "έρχομαι εδώ από τα 15 μου όχι για να δώσω αλλά για να πάρω δύναμη."!
Από τις μαθήτριες :
Μπαμπίλη Αγάπη
Νταϊφά Βενετία
Βρεττάκη Αναστασία
Πολίτη Διονυσία
Ευχαριστήρια απάντηση της Προέδρου του Ασύλου Ανιάτων προς το σχολείο μας
Σημείωση:
Η επίσκεψη μαθητών του 3ου ΓΕΛ Νέας Φιλαδέλφειας "Μίλτος Κουντουράς" στο Άσυλο Ανιάτων Αθηνών έγινε στο πλαίσιο του προγράμματος Αγωγής Υγείας "ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ και ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗ" του 3ου ΓΕΛ Νέας Φιλαδέλφειας "Μίλτος Κουντουράς" και διενεργήθηκε με πρωτοβουλία των καθηγητριών κ. Λέλη Αθηνάς (ΠΕ1) και Σούμπαση Σταυριάνας (ΠΕ6).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου