Δευτέρα 9 Μαΐου 2011

Ο ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΦΤΩΧΟΣ ΛΑΖΑΡΟΣ

Ο πλούσιος Λάζαρος
Είμαι ο Λάζαρος.
Είμαι 27, ψηλός, λεπτός
όμορφος,
με μακριά ξανθά μαλλιά
και μπλε μάτια.

Πάντα απολάμβανα τη ζωή.
Όταν προσκαλώ φίλους
πάντα διασκεδάζουμε
με καλό φαγητό και εξαιρετικό κρασί.
Αντιπαθώ όλα τα είδη δουλειάς.
Όταν αγοράζω κάτι
είναι για καθαρή ευχαρίστησή μου.
Δεν έχω εχθρούς.
Προτιμώ τις ευχάριστες σχέσεις
από τις περίπλοκες.
Είμαι απλά χαρούμενος που είμαι ο εαυτός μου
και ποτέ δεν θ’ αντάλλαζα
την μοίρα μου με κάποια άλλη.
Μερικές φορές πριν κοιμηθώ,
μου αρέσει να ξαπλώνω στο κρεβάτι
και να συλλογίζομαι.
Αλλά δεν είμαι φιλόσοφος
Έτσι δεν φτάνω σε κανένα συμπέρασμα.
Τότε παραδίνομαι
στον ύπνο μ’ευχαρίστηση
όπως ακριβώς κάποιος που δέχεται
τον κόσμο έτσι όπως είναι.
Φυσικά συνειδητοποιώ
ότι υπάρχει μιζέρια γύρω μου
αλλά το αποδέχομαι
σαν κάποιον που δέχεται
την κακοκαιρία
στην ασφάλεια ενός ζεστού σπιτιού.
Ω, Θεέ μου!
Υπάρχουν τόσοι πολλοί
άστεγοι εκεί έξω
που με κάνουν ν’ αναρωτιέμαι
τι θα έκανα,
αν ήμουν στη θέση τους.
Κατευθείαν απαντάω στον εαυτό μου
ότι δεν θα ήμουνα
ποτέ στη θέση τους.
Με τίποτα!
Είναι μόνο ένας εφιάλτης.
Επί τη ευκαιρία,
Θα ήθελα ν’ αναφέρω
Μια ασήμαντη σύμπτωση
που με ενοχλεί εδώ
και λίγο καιρό.
Όπως είπα,
ονομάζομαι Λάζαρος.
Τώρα, στα σκαλοπάτια του σπιτιού μου
υπάρχει ένας ζητιάνος
που επίσης ονομάζεται Λάζαρος.
Είναι περίπου στην ίδια ηλικία μ’ εμένα.
Είναι επίσης ψηλός και ξανθός
και ίσως να ήταν κι αυτός όμορφος
αν ήταν πιο τυχερός.
Μοιάζει να λιμοκτονεί για χρόνια.
Είναι σκελετωμένος και βρώμικος
και η επιδερμίδα του είναι γεμάτη πληγές.
Μερικές φορές του πετάω
τ’ αποφάγια του δείπνου μου.
Τον λυπάμαι, βλέπετε.
Αλλά επίσης με αηδιάζει.
Είναι τόσο τιποτένιος.
Μόνο τα σκυλιά που τον περιτριγυρίζουν,
για να μοιραστούν το φαγητό του,
δε φαίνεται ν’ αηδιάζουν.
Απλά, γλύφουν τις πληγές του
κι εκείνος τους μιλάει
όσο τα ταΐζει.
Δεν ξέρω τι να
σκεφτώ και πώς να αισθανθώ γι αυτόν.
Γιατί αυτός γεννήθηκε για να υποφέρει
όταν εγώ γεννήθηκα για ν’ απολαμβάνω;
Τέλος πάντων, η ζωή είναι ζωή.
Δεν υπάρχει τίποτα κοινό
ανάμεσα σ’ εμάς τους δυο,
εκτός από το όνομα.
Υπάρχει μια τεράστια άβυσσος ανάμεσά μας
που είναι μοιραίο να μεγαλώνει
όσο περνάει ο καιρός
γιατί αυτός γίνεται όλο και πιο φτωχός
και πιο άρρωστος συνεχώς
όταν εγώ γίνομαι όλο και πιο πλούσιος
κι ευτυχισμένος.
Οι φίλοι μου με ρωτάνε
γιατί τον κρατάω
στο κατώφλι μου.
Δεν μπορούν ν’ αντέξουν στη θέα του
ούτε στη μυρωδιά του…
Οι φιλενάδες μου είναι αναγκασμένες
να κρατάνε τα φουστάνια τους μακριά απ’ αυτόν
και τα σκυλιά του,
όταν διασχίζουν το κατώφλι μου.
Αλλά τον αφήνω να κείτεται εκεί.
Έχω το παράξενο προαίσθημα
ότι σύντομα θα πεθάνει.
Γιατί στο καλό
έχει διαλέξει το κατώφλι μου
για να πεθάνει;

Ο φτωχός Λάζαρος
Με λένε Λάζαρο.
Όλα όσα μπορώ να θυμηθώ
από την παιδική μου ηλικία
είναι ο ήλιος να λαμπιρίζει
στα φύλλα μιας βερικοκιάς.
Πάντα ήμουν φτωχός αλλά υγιείς.
Από την παιδική μου ηλικία
βρέχει συνεχώς.
Οι σταγόνες της βροχής έπεφταν
σαν κατάρα πάνω μου ασταμάτητα.
Μου μούλιασε τα κόκκαλα.
Παρέσυρε μακριά τη ζωή μου,
το σπίτι μου, ακόμα και το δέρμα μου.
Τα κόκκαλά μου πονάνε τόσο
που έχω πέσει μισοπεθαμένος
μπροστά από αυτό το σπίτι.
Σα μια μαριονέτα
που τα σχοινιά της κόπηκαν ξαφνικά.
Μέσα στο σπίτι υπάρχει πάντα διασκέδαση
αλλά η μουσική δε φαίνεται να
με κάνει χαρούμενο πια.
Μου πετάνε φαγητό για να επιβιώσω
και το αφεντικό του σπιτιού
με κοιτάζει να τρώω.
Νομίζω ότι ικανοποιείται όταν τρώω.
Αλλά φοβάμαι πως δε θα μπορώ
Να τον βοηθάω για πολύ ακόμα.
Είμαι σοβαρά άρρωστος και ετοιμοθάνατος.
Ας είναι ικανοποιημένος
με κράτησε εδώ μέχρι το τέλος.
Ίσως να τον αφήνω για να
τον αποδεσμεύσω απ’ το βάρος μου.
δε θα χρειαστεί να με διώξει.

Ο πλούσιος Λάζαρος
Ποιος θα το πίστευε
ότι πέθανα μαζί
με τον φτωχό Λάζαρο αυτή την άνοιξη!
Αυτό ξεπερνούσε τις προσδοκίες μου…
Ποτέ δεν περίμενα
να βρω τον εαυτό μου σ’ ένα τέτοιο μέρος.
Πολύ δυσάρεστο, εντελώς αντίθετο
από τη θέση που μου αρμόζει!
Εδώ βρομάει καμένη γόμα.
κάποιος ρίχνει συνέχεια προσάναμμα
για να συνεχίσει αυτή η φωτιά να καίει αιώνια.
Περιμένω κάποιον
να μου εξηγήσει γιατί ήρθα στην κόλαση.
Ποτέ δεν σκότωσα ή έκλεψα κανέναν.
ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω
Ότι η αδιαφορία είναι η μεγαλύτερη αμαρτία.

Ο φτωχός Λάζαρος
Η επιδερμίδα μου είναι τώρα καθαρή και απαλή.
Είμαι ξαπλωμένος στη σκιά μιας βερικοκιάς.
Είναι σα να μην έχω αφήσει ποτέ αυτό το μέρος.
Είμαι σίγουρος τώρα ότι ήμουν πάντα ένας ευτυχισμένος άνθρωπος!

Ο πλούσιος Λάζαρος
Έχω αρχίσει να συνειδητοποιώ
ότι τιμωρούμαι
για την ευκολία με την οποία
έπεφτα για ύπνο.
Στη γη
έχω πέντε αδέλφια.
Τους λένε…
Απολαμβάνουν
την άνεση και την πολυτέλεια
χωρίς να υποψιάζονται
ότι τίποτα
δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο.
Εντελώς απληροφόρητοι για το ότι
η ζωή δεν ανήκει σε αυτούς.
Προσεύχομαι συνέχεια στον Κύριο
και παρακαλώ τον αγαπημένο Λάζαρο
να τους δώσει μια ευκαιρία
να δουν και να νιώσουν
πριν να είναι πολύ αργά…
Πριν παρθεί η τελευταία τους πνοή,
πριν λησμονηθούν τα ονόματά τους,
πριν γραφτεί «ΤΕΛΟΣ»
στα βιβλία τους από τους αγγέλους,
πριν το παιχνίδι τελειώσει
και όσο αυτοί ξαπλώνουν ακόμα
στα ζεστά τους κρεβάτια
σε τέλεια ανάπαυση και απάθεια,
σε ικετεύω, ΚΥΡΙΕ,
τσάκισε τις καρδιές τους!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου